Üç Kadın: Zeliha

Hava kararmaya başlamıştı. Mustafa, tüfekleri çıkarıp yanına koydu.

Getirdikleri yemeklerden açtılar ve yemeye çalıştılar. Sonbahar güneşi,

köyün yaslandığı dağların ardında kaybolurken koca kayanın üzerinde

oturan Zeliha ile Mustafa’nın yüzünü aydınlatıyor; birbirlerine yaslanmış

iki âşığın yüzündeki üzüntüyü ışığıyla dışa vuruyordu. İkisi de mahzun

bir şekilde, yüzlerine düşen görünür acının farkında olmaksızın güneşin

batışını seyrediyorlardı. Güneş batınca hava serinledi, ortalık sessizleşti.

Ağaçlar, kuşlar; tüm doğa sessiz, derin bir uykuya dalmıştı. Zeliha

üzüntünün ve soğuğun etkisiyle titredi; Mustafa onun elinden tuttu

ve yatağa yatırdı. Üzerine yorgan örttü. İkisi de uzandıkları yerden

gökyüzünde parlayan yıldızları seyrederek uyudular.