Koşmak

Koşmalıydı, daha da koşmalıydı, gücü tükeninceye kadar koşmalıydı.

Ortalık kararıncaya, insanlar evlerine çekilinceye, böceklerin

hışırtıları yükselinceye kadar koşmalıydı. Hatta belki de kimileri

çılgınca eğlenmeye başlayıp, kimileri huzursuz yuvalarında iç

çekişmelerle boğuşmaya başlayıncaya, kimileri uyuyamadan

yataklarından kalkıncaya kadar koşmalıydı. Daha da iyisi,

annesinin gözyaşları unutmaya tutunup dininceye, babası

üzüntü suskunluğunu bozuncaya, kardeşi suçluluk duygusundan

kurtuluncaya kadar koşmalıydı.

Koşmak, okudukça düşündüren, insan ruhunun katmanları arasında

bizleri dolaştıran bir metin. Yıldız Aka, bizlere sadece bir okuma keyfi

sunmuyor, aynı zamanda içimize doğru giden bir tramvaya bindiriyor bizleri.