Kapımın Önü Uzay

“Etrafına bak Akoğlu. Denizde yürüyen, ağaçtan sokak lambaları var ve ben onlara rağmen yeşil bir ağaç; boğulabilen bir insan olarak kalmak istiyorum.”

Arkadaşının sırtını sıvazladı. Onun kendisini anlayacağını biliyordu çünkü. İçi rahattı, daha doğrusu rahatlatmıştı içini. Gülümsedi son sözlerini söylemeden önce.

“Çünkü hissediyorum... Hissetmek istiyorum...”

İki arkadaş yollarına daha hızlı adımlarla devam ettiler. Parkın sonuna geldiklerinde sola döndüler. Akoğlu bilmese de o biliyordu döndükleri yolu.

“Gidecek yeri olmayanların yolu!”

Hiç düşündünüz mü en mutlu olduğunuz an hangisi?

Peki o anı tekrar yaşama şansınız olsaydı?

Tekrar, tekrar, tekrar…

Gezegenler arası bir yolculuğa hazır olun.

Tekrar, tekrar ve tekrar...

Ve unutmayın, hiçbir şey imkânsız değildir…